wederom een stap gezet.... samen met mijn moeder naar Leusden gereden, naar Lisidunahof om te gaan kijken op de dagbesteding en te praten met de maatschappelijk werkster, zij nam ons mee, op de groep dachten ze dat ik voor mijn moeder kwam... *zucht*....
onze casemanager hield ons goed in de gaten, wanneer is het moment... dat hij naar de dagopvang moest gaan, dagbesteding... We wisten al wel dat hij dan naar Leusden zou gaan, bij ons in het dorp zit niets en in de omgeving ook niets waar ze meer weten over FTD.
Leusden staat er al bekend om, expertise FTD.
Michelle Koch de specialist ouderengeneeskunde is ook lid van de FTD expertgroep..
Dat gaf mij wel een gerust gevoel.
We kwamen binnen en liepen naar de receptie, daar werd Atty opgebeld om door te geven dat we er waren, Mevr Mantel met haar moeder..voor de rondleiding uhhh, het gaat niet om mijn moeder.
Atty kwam eraan en we gingen richting de dagbesteding, daarna zouden we nog even gaan zitten. We kwamen daar aan en keken rond, pffff moet hij hier heen? zou hij het naar zijn zin hebben, krijgen, zou hij het accepteren... allemaal vragen die door mijn hoofd gaan. Mijn moeder was ook emotioneel... had ik het maar zegt ze regelmatig. Zo ook zijn ouders.
Op de groep werd ook door de begeleiding gezegd, het komt vast goed voor uw moeder...
NEEEEE, ik kom voor mijn MAN.
NIVEA - Niet Invullen Voor Een Ander....
vond het jammer dat het niet van de voren duidelijk was dat ik kwam voor JW. Het is al zo pijnlijk en ongelofelijk dat we dit moeten gaan doen. De zelfstandig ondernemer, vader, man die naar een dagbesteding moest gaan... en het zou natuurlijk alleen maar erger gaan worden. Geen hoop op herstel, alleen maar achteruitgang. PFFF.
Je kijkt je ogen uit, allemaal jonge mensen, de een iets ouder dan de ander, hij zou wel een van de jongsten zijn met zijn 51 jaar. KL***ziekte is het.
We hebben de stap gezet...
JW zou opgehaald gaan worden met een TAXI, geen busje maar een gewone auto, dat vond ik zelf fijn, maar het zou hem echt niet uitmaken... hij ziet dat helemaal niet zo...
Voor mij voelde een busje niet echt fijn...
Op 4 september was het zover, ik ging JW zelf wegbrengen, daar koffie drinken en zou hem dan daar 'achterlaten' en hij zou met de Taxi naar huis gebracht worden....
pffffff
X Margreet
{ik moet nog even mijn dagboek opsnorren en wat teruglezen, dan vul ik het nog aan}
Reactie plaatsen
Reacties