bij de dagbesteding had JW al een schrift waar we in schreven, wat er thuis gebeurd was en zij schreven erin wat hij gedaan had... ook stond er van ons al heel veel in, over wat & wie hij was en is... wat hij wel en niet leuk vond en deed...
zo konden ze JW leren kennen... hij was al zo veranderd en zijn interesses waren anders geworden. Maar om hem toch te zien wie hij was en is geweest vond ik dat erg belangrijk, veel foto's erin gedaan, gelamineerd en bij sommigen wat tekst achterop. Zijn levensloop, sporten, familie - stamboom erin getekend.
Zijn vader en zus hebben ook geschreven, vanaf zijn geboorte, hoe hij was als broer en wat ze gedaan hebben.
Zo kunnen ze toch erop in spelen... dingen aanbeiden, onderwerpen aankaarten. Alhoewel het al zo anders is en hij er niets meer mee deed..
Hij eet nu gewoon alles... drinkt alles en kijkt programma's die hij anders nooit zou kijken ;) zo ook met muziek... smaak...
Ik heb een map gemaakt over zijn podotherapie praktijk, foto's, JW als broekie bij de opening van zijn praktijk. Zijn eerste visitekaartje, verwijsblok, materialen, foto's van lezingen etc etc...
Hij heeft er denk ik 3x in gekeken [tot nu in 2017], en dan met iemand, zelf pakt hij m niet. Zo bizar, want zn werk was zijn alles, na ons natuurlijk, hij heeft er nooit naar getaald... vond het niet erg dat hij ging wonen in Lisidunahof, nooit enig besef, fijn voor hem... en dan ook wel voor ons.
Wat hij wel pakt zijn foto's, heb een fotorek en ook foto standaards waar de gelamineerde foto's in kunnen staan.
Hij loopt er soms mee rond en legt m ergens neer, dan zien ze snel genoeg dat deze van JW zijn en omdat ze gelamineerd zijn gaan ze niet snel stuk, of eigenlijk niet. En andere bewoners pakken soms ook het een en ander van zijn kamer, wilde wel dat hij gewoon op zijn kamer kon, hij kreeg dus een gewone klink op de tweede groep waar hij kwam. Dan maar een keer wat kwijt.. uhm! mijn autosleutels die door bewoonster uit mijn jas waren gepakt omdat ze mijn jas had aangetrokken... ahhhhh, gelukkig gevonden op haar kamer. En volgende x dus maar niet meer in mijn jaszak laten zitten, al doende leert men...
Het zijn dus een soort van levensboeken. Mooi. Fijn dat het personeel erin kan lezen en hem kan leren kennen. En zo ook ons leert kennen, belangrijk.
Foto's zijn so wie so erg belangrijk, voor de kinderen, zo komen de goede herinneringen weer terug... dat is wat ze zelf aangeven, want alle goede herinneringen zijn weg... maar door het kijken naar foto's dan komt er van alles naar boven.
Ook pakte hij rgelmatig het magazine die Renée gemaakt had, met foto's van ons allen, een mooi gedicht van haar...
* een dame die hielp bij de lunch vroeg een keer, JW, ben je getrouwd, heb je kinderen? hij liep norsig, stoicijns weg... maar kwam even later terug, tikte haar op haar schouder, hij kon al niet meer praten n.l. en liet het magazine zien, wees de kinderen aan, mij en tikte toen op zijn trouwring, zo van " ik ben getrouwd" .....
zeer bijzonder was dat om te horen. Ik hoorde het bij toeval, nou ja, omdat ik met iedereen klets.. en dus ook met deze dame... MOOI!
Bij mensen met FTD komt nog veel binnen... begrijpen nog veel.
Begrip verdwijnt wel, dat is niet dat ze "vergeten" maar verlies van begrijpen van dingen.
X Margreet
Reactie plaatsen
Reacties