Het eerste jaar

Renée heeft een korte blog geschreven over hoe het voor haar was, het eerste jaar, zonder papa.
Ze heeft al eens geschreven, een blog over het eerste jaar dat papa uit huis was.. [zie haar homepage]

13 november 2019 is Jan Willem overleden. om 11.24, precies op dat moment appte Renée mij met; En.....??
Hoe is dat voor haar geweest, zo'n eerste jaar. En vandaag, vrijdag de 13e november 2020 is het zover. 

Ben zooooo enorm trots op haar, daar waar ze nu staat, deze mooie stoere lieve jonge vrouw,
en weet dat haar vader dit ook zou zijn, is! 

Het eerste jaar, het eerste jaar waar alles wat er gebeurt weer een eerste keer is. Een eerste keer echt zonder jou. Zonder papa. Hoe ik graag zou willen zeggen, het jaar waar ik de wonden op mijn knieën weer heb opengehaald door keihard te vallen, en die wonden dit jaar langzaam aan het helen zijn. Een jaar van heel veel vallen en langzaam op krabbelen en mezelf bij elkaar rapen.

Afgelopen jaar heb ik mij pas echt gerealiseerd wat ik al die jaren al miste. En wat ik dus nu nog meer mis dan dat ik al deed. En missen iets is moois, er is iets dat weg valt uit je leven waar je waarde aan hecht. Dat wat niet vervangen kan worden. Er waren maanden wanneer ik iedere keer als ik een foto van jou zag ik moest huilen en er duizenden gedachten door mijn hoofd schoten. En hoe ik de 8 maanden daar zo ontzettend om kon huilen als ik eraan dacht geniet ik er nu van.

Maar stapje voor stapje bereik je het moment dat je realiseert dat het zo mooi is dat ik dat nog heb. Wat het tegelijkertijd moeilijk maakt omdat je weet wat je mist. Maar wat ik vooral mis is de toekomst. Het nooit zullen weten hoe het nu met jou zou zijn. Hoe zou papa zijn in deze ‘moderne’ wereld. Zou hij kunnen lachen om de filmpjes die ik laat zien of zou hij er niks van begrijpen? Wat voor verhalen zou hij vertellen over zijn tijd toen hij even oud was als ik. Hoe zouden de serieuze diepgaande gesprekken zijn die we zouden voeren? Er zijn zoveel vragen die je jezelf kan stellen. En dat maakt het er niet makkelijker op. En hoewel dit eigenlijk al 8 jaar zo was heb ik mezelf deze vragen nooit gesteld tot dat je echt weg was.

Dat is toch wel gek, of niet soms. Verder is er niet zo gek veel veranderd.

Skiën leer je ook niet in een keer. Dat gaat met vallen en opstaan. Net als iemand missen. Dat leer je ook niet in een keer, je leert het nooit, maar je leert er wel mee om gaan. Het zijn de kleine stapjes die je zelf niet eens door hebt. Zo heb ik halverwege dit jaar voor het eerst niet hoeven huilen bij een film waar een dode vader de rode draad was van het verhaal. Ik kan zeggen dat dit een van de zwaarste jaren was die ik heb gehad. En gelukkig heb ik de liefste mensen om me heen.

En ik ben zo ontiegelijk trots op mama en Jord. Maar die wonden op mijn knieën helen wel. En als ze wat hulp nodig hebben plakken we er gewoon een pleister op. Het enige wat er over zal blijven is een litteken.

Want ik zal voor altijd van jou blijven houden. Papa blijft voor altijd mijn papa, onze papa.